Toen gisteravond de zon onderging, kwam snel daarna de bewolking en mist vanuit zee opzetten. Vanmorgen was die nog niet weg, maar het zonnetje wilde er weer doorkomen. Hoopvol voor vandaag, want we willen gaan wandelen in het Skulenskogens Nationaal Park. Dit park maakt onderdeel uit van de zogenaamde Högakusten. Dit gebied is ontstaan tijdens de laatste ijstijd en is uniek in de wereld vanwege de snelle stijging van het landschap. Het land komt nu nog steeds elk jaar ongeveer 1 centimeter omhoog. Dat is een stijging die je nergens anders in de wereld tegen komt. Reden om dit gehele gebeid op de Unesco wereld erfgoedlijst te plaatsen.
Kortom het eerder genoemde park gaan we bezoeken, uiteraard lopend, dat is de enige manier om er kennis van te nemen.

De temperatuur is heel fijn, maar al snel begint het te regenen. Anders gezegd, het begint te gieten. De druppels vallen dicht op elkaar en zijn heel groot. Met andere woorden we zijn goed van kleding voorzien, maar hier is werkelijk niets tegen bestand. We worden van binnen nat, van buiten nat en zelf nemen we dan ook maar wat nattigheid.

We stoppen rond de middag in een stuga in het park. Kompleet voorzien van alles wat je nodig kan hebben om te overnachten of te schuilen, inclusief hout voor de kachel en verder geheel ingericht. Je kan er met ongeveer 6 - 8 personen in slapen. Wij willen droog ons boterhammetje klaar kunnen maken en eten, wat bijkomen van het glibberen en glijden, evn even weg van de muskieto’s. Er zijn al twee mensen binnen die ook even willen schuilen voor de regen. Een korte uitwisseling en dan vertrekken ze weer. Ze zullen niet droog zijn gebleven. Volgens hun verhaal zou het pas vanavond gaan regenen, reden dat hun kleding er niet op was aangepast…
We lopen vandaag zo’n 12 kilometer, eigenlijk vraag je af waarom je zo in de regen blijft tobben, wat soms was het niet leuk meer, maar ……. het heeft ook wel wat. Het was er stil, heel erg stil, vogels fluiten, regendruppels die vallen op de bladeren. Het enige “wild” wat we hebben gezien waren een paar kikkers.

Nu hangt zo’n beetje alles te drogen op ons kamertje en morgen gaan we richting Mora, een hele tocht. We proberen dan een dag weer wat kilometers te maken, want de tijd begint te dringen ……… phoe …. niet leuk zo snel .....! Nog maar één weekje, ik weet niet of we dat moment wel halen !!!!

Het is nog een heeeeel eind toeren. Daaag Jan