De weg naar de oostkust [Bottenviken] is ongeveer 250 kilometer rijden. Een lekker relaxed ritje, op de automatische piloot anex cruisecontrole, zo’n 70 km/h en met uiteraard diverse stops. We zoeven zo maar door het landschap, het is stil, soms komen we 1 auto per half uur tegen. We rijden ongeveer 100 kilometer over onverharde wegen. Vaak is asfalt niet beter!!

We maken een stop in de bygdegard van Myckelgensjö. In deze tuin, eigenlijk een soort erf met daarin en omheen allerlei gebouwen, behorend bij het boerenbedrijf. Deze keer zijn enkele gebouwen ook ingericht zoals je in een museum ook zou tegenkomen. Een historisch overzicht, heel erg leuk opgezet en enthousiaste mensen. Dergelijke toegang is gratis en berust vaak op het inkomen van de koffie en thee die er te verkrijgen is en …. een vrijwillige bijdrage te voldoen in een [melk]bus.

In de omgeving van Örnkölsvik, zien we een aanduiding op een bord van iets spectaculairs. [Drie stenen op elkaar wordt al aangeduid als heel bijzonder ….Het zal blijken dat de borden zijn blijven staan en verder zijn de [oude, maar opnieuw in oorspronkelijke vorm teruggebrachte] bouwwerken, niet meer onderhouden. Ze zien er uit, zoals ze vroeger er ook moeten hebben uitgezien. [Op zich kan dat mooi zijn natuurlijk]. Alles is echter verwaarloosd, alleen de grote koperen hangsloten op de deuren en luiken zijn nog stevig en lijken al nieuw.

Maar goed …. toch weer leuk om even gezien te hebben en een stukje wandelen is na een dag rijden ook niet slecht.
We terug gaan we op zoek naar ons nieuwe verblijf.

We arriveren in Köpmanholmen in een soort boothuis op de kop van de haven aan de rand van het water, café, restaurant, vandrarhem een ankerplaats voor een aantal kleinere veerboten. Er is een grote bedrijvigheid en al snel belanden we op het terras. Het bier smaakt hier ook heel goed, zeker bij een zomers temperatuurtje van zo’n 28 graden. Opnieuw weer een mooie dag. Welterusten en groet.